Oost west thuis best

Do. 21-11 Na een nacht waarin ik goed heb geslapen wel weer op tijd wakker. Na de koffers opnieuw te hebben ingepakt en een goed ontbijt heb ik het hotel een taxi laten bellen die me om 8.30 ophaalde. En om 9.30 was ik op het vliegveld. Ruim op tijd voor mijn vlucht van 13.10 uur. Op het vliegveld een postkantoor gevonden, dus daar nog even de kaarten die ik bij lake Malawi gekocht had op de bus gedaan. En toen opzoek naar de incheckbalie. Waar de problemen opnieuw begonnen. Vliegen gaat bij mij nogal eens met wat problemen. In dit geval bleek door staking mijn vlucht geannuleerd te zijn. Dus werd naar het kantoor van South African Airways gestuurd. Dit was aan de andere kant van het gebouw op de eerste verdieping. En er waren geen liften dus moest al mijn bagage de trap op slepen, wat met 2 koffers en 2 rugzakken betekent dat je 2 x de trap op moet. Uiteindelijk het kantoortje gevonden echter het was op slot. Er stonden al 2 Portugese te wachten en die vertelde me dat men al wel iemand aan het regelen was. Ik denk na 10 minuten kwam er iemand en na ik denk nog een kwartier had ik een nieuw vluchtplan. Omdat ik graag van mijn koffers af wilde maar meteen weer door gelopen naar de check in. Onderweg daar naartoe waren 2 agenten met een drugshond in de gang gaan zitten. Ze wilde mijn bagage controle. Natuurlijk werd er niets gevonden maar het was wel leuk om een keer te zien hoe zoiets gaat. Alles wordt op een rijtje gelegd en de hond loopt er al snuffelend een rondje omheen.

Bij de check in balie kreeg ik te horen dat de gate al gesloten was. Na aangegeven te hebben dat ik deze vlucht nog geen 5 minuten geleden heb gekregen, i.v.m. dat mijn eigen vlucht geannuleerd is. Kon ik na wat telefoontjes toch nog mee. Maar moet dan wel opschieten. Dus een door de gang naar de douane, slaat nu die drugshond natuurlijk wel aan. Gelukkig laten ze me door rennen. En bij de douane, waar alles nog handmatig in een schrift wordt opgeschreven, krijg ik voorrang omdat iemand van het personeel een korte route heeft gelopen en zegt dat ik eerst moet. Toen ik de primitieve manier van verwerken zag verdween ook mijn angst dat Geoffrey misschien iets had geregeld dat ik alsnog moest betalen. Ook het controleren op wapens en gevaarlijke stoffen gaat niet zoals ik dat ben gewend. Want had nog 2 flessen water in mijn tas en die hoefde er niet uit. Uiteindelijk bij het vliegtuig aangekomen, waarbij ik onderweg tegen de mevrouw die me begeleid me verschillende keren heb verontschuldigd voor de overlast, bleek het een klein vliegtuigje te zijn. Dit ging onderweg dan dus ook niet goed. Wat de oorzaak was weet ik niet waarschijnlijk een combinatie van: beroerd van de diarree, lucht ziekte door het vele trillen en de stress. Maar heb de hele vlucht tegen de misselijkheid verzet. Dus toen het vliegtuig lande op Zimbabwe ben ik uitgestapt en eerst eens naar de wc gerend. Na mijn bezoek aan de wc heb ik na gevraagd aan de mensen voor de douane waar ik na toe moet voor transfer. Dit blijkt een bankje een beetje achter in de hal te zijn. Ik heb hier een hele poos zitten wachten. Op een gegeven moment komt er wel een vrouw die vraagt waarom ik daar zit en zegt dan iemand te zullen halen. Maar er komt maar niemand dus terwijl ik langzaam wat opknap begint ik helderder te worden en krijg langzaam het vermoeden dat ik iets verkeert heb gedaan, op mijn ticket staat immers dat ik pas om 1 uur moet landen en het is pas 12.00 uur. Als er 2 mannen langs lopen vraag ik welke luchthaven dit eigenlijk is. Als het antwoord Harare is besef ik dat er echt een probleem is. Want moet op een luchthaven zijn dat met een L begint, weet niet hoe je het uitspeelt. De mannen leggen uit dat ik inderdaad in het vliegtuig had moeten blijven zitten en in Zambia (Lusaka) er pas uit had gemoeten. De man heeft me goed geholpen. Ik heb gedaan wat ze zeiden, wacht hier, loop mee, ga daar zitten enz. Hij heeft me tot aan de juiste gate begeleid en daar heb ik gewacht tot mijn directe vlucht naar Johannesburg vertrok. Na wat slapen, een aantal x naar de wc en wat medicijnen om mijn buik rustig te krijgen ging de vlucht naar Johannesburg goed. De man die me geholpen had met het regelen van mijn vlucht naar Johannesburg had aangegeven dat ik op Schiphol naar de kosten found bagage desk moest om mijn koffers uit het ruim nog na te laten sturen. Maar toen ik in Johannesburg na een stempel van transfer en het handmatig inschrijven bij de incheckbalie kwam. Gaf deze mevrouw aan dat ik gewoon in Amsterdam mijn bagage van de band zou kunnen halen. Ik ga het wel ervaren. Na wat gewinkeld te hebben tijdens het wachten. Met wat een verschil tussen de 3 luchthavens die ik vandaag had gezien. Lilongwe waar praktische niets was, Harare wat al iets groter en luxer er uit zag en Johannesburg wat voor mijn gevoel met Schiphol te vergelijken was ben ik om 23.30 aan boord van de KLM gegaan op weg naar Schiphol.

Vrij. 22-11 Na ik weet niet hoe een lange vertraging, het airco systeem voor op de grond had problemen, zijn we vertrokken naar Nederland. Het was een goede vlucht waar ik ook redelijk in heb kunnen slapen. We hebben een deel van de vertraging in kunnen halen. Maar door de extreme drukte bij de douane toch pas om 11.40 bij de bagage band. Waar inderdaad mijn koffers op lagen. Heb ik de trein naar Oudenbosch gepakt waar ik na 2 overstappen om 13.45 uur moe maar blij weer thuis te zijn door mijn ouders en Xena werd afgehaald. Nu een weekje uitrusten en dan begint het normale leven weer echt. Het is een unieke reis geweest met leuke en minder leuke momenten. Maar had het ook niet anders verwacht. Toch ben ik een echte Nederlandse en is oost west thuis best echt voor mij van toepassing.

Zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten

Woe. 20-11 Als om 0.00 dan uiteindelijk mijn wekker afloopt. Heb ik misschien 30 minuten geslapen. Na het afbreken van mijn muskietennet en de laatste dingen inpakken. Zijn Prisca en ik om 1.00 met de bus naar Mzuzu vertrokken. Geoffrey en Mary hebben ons naar de bushalte gebracht. Waar Geoffrey in eens begon of het niet standaard is om je gast gezin te bedanken. Gezien dat zijn vorige dochter dat wel had gedaan. In eerste instantie was ik het niet van plan en aan het eind van de dag had ik er ook heel veel spijt van. Maar weet dat het wel netjes is dus heb hem nog gouw 10.000 kwatja in zijn handen gedrukt.

Rond 4.30 zijn we in Mzuzu, maar we blijven in de bus zitten. Want het is nog veel te vroeg. Voor mij een heel raar idee. In Nederland zou ik gewoon een bus later hebben gepakt. Maar omdat de bus niet erg betrouwbaar is hebben we waarschijnlijk deze al gepakt. Ik wilde eigenlijk om 5.00 al naar de apotheek en de bank gaan, maar Prisca vond het nog te donker op straat. Uiteindelijk ik denk rond 6.00 mocht ik dan toch naar de apotheek om méér tabletten te gaan halen tegen het hoesten. Meestal koop ik dan een hoestdrankje. Maar gezien dat je geen vloeistof groter dan 100 ml bij mag hebben in het vliegtuig nu maar tabletten. Ik denk dat het rond 7.00 is dat ze mijn spullen met een kruier naar de benzinepomp tegenover ShopRite brengt. Daar staan een hoop taxi/minibusjes en in een daarvan zit een docent van de middelbare school uit Mzambazi. Dus Prisca vertrouwd me aan haar toe. Eerst herken ik haar niet. Maar heb ook nog maar 1x even met haar staan praten, maar nadat ze verteld dat ze docent bij Geoffrey op school. Komt het weer langzaam boven. Het is een lange rit met veel politie controle posten. Maar na een rit van ongeveer 2 uur denk ik. Moeten we ineens overstappen op een andere bus. Iets met dat deze chauffeur niet de goede papieren heeft. Omdat we met best veel mensen en bagage zitten en iedereen wat wil verdienen, is het een geroep en gepraat door elkaar van een jawelste. Ik ben blij dat zei me zegt welke bus ik nu moet pakken. Uiteindelijk rond 11.30 in Lilongwe waar we de drukke bus kunnen achterlaten waar we steeds tussen de 8 en 10 mensen in zaten terwijl de bus is voor max 6a7 mensen. Een taxi heeft me uiteindelijk naar een hotel gebracht dat ik ergens in de papieren van ontmoet Afrika had zien staan. Alleen stond daar bij dat ik moest reserveren en had nog geen bevestiging van mijn reservering gekregen. Maar bij aankomst bij het hotel bleek er nog een leuk huisje over te zijn. Na wat chips te hebben gegeten (iets anders had ik niet bij) een uurtje gerust en toen 2 meiden uit Berlijn ontmoet en daarmee samen de stad in geweest. We kwamen langs een grote supermarkt waar vooral die meiden veel boodschappen hebben gedaan. Ze trekken met z’n tweeën door het zuiden van Afrika in een gehuurde auto met tent op het dak. We hebben veel gekletst. En zelfs als ze in het Duits tegen elkaar praten verstond ik daar nog meer van dan van toemboca. Ook nog ergens wat gaan eten en in het donker terug gelopen. Alleen in het donker door Mzambazi kopen is niet zo spannend, maar hier was ik toch erg blij dat ik had gezegd dat ik me bij hun aansloot zodat ik niet alleen door Lilongwe hoefde te lopen. Het was nog steeds druk op straat alleen met wat minder leuke mensen die geld wilde en zo.

Terug op het hotel kreeg ik zeer verontrustend appjes van Geoffrey dat ik niet betaald had voor mijn verblijf bij hun en dat ik ze meer dan 200 euro schuldig was en dat ik toch moest weten dat je moest betalen want dat is in Nederland toch ook. Ik heb meteen alle berichten doorgestuurd naar Nico van Ontmoet Afrika en hij is er meteen mee aan de slag gegaan. Want het klopte niet ik had netjes betaald aan de organisatie en die hadden het door betaald aan de partner organisatie in Mzambazi. De vraag was dus nu of zuster Florence het geld aan Geoffrey had gegeven en hij loog of dat daar wat mis was gegaan. Hij verzekerde me er in ieder geval wel van dat ik niet hoefde te betalen. Ondanks de geruststelling van Nico was ik nog zo overstuur dat ik mijn ouders heb gebeld. Gelukkig had ik goed bereik en kost Whatsapp bellen praktische niets. Nu kunnen zei natuurlijk ook niets doen. Maar het is wel fijn om even mijn hart te luchten. Ik heb flink door de telefoon zitten snotteren. Toen toch mezelf maar bij elkaar gepakt om nog wat te gaan eten, gezien de keuken om 20.00 zou sluiten en het al bijna 20.00 uur was. Bij de receptie was het menu al uitgeveegd dus heb toen aangenomen dat het restaurant, want dat had ik nog niet gevonden, al gesloten was. Op de veranda kwam ik de meiden weer tegen, tegen wie ik ook even in het kort mijn verhaal heb gedaan. Ook zij raden me aan niet te betalen. Terwijl we zo zaten te kletsen kwam er een jongen bal spelen. Ik had het al wel een keer ergens zien liggen maar had het nog nooit echt gespeeld. Nu speelde die eerst een tintje tegen mareen die hij won vervolgens een heel kort potje tegen Jane die hij verloor. Ook Jane zei het nog nooit te hebben gedaan en Mareen maar en paar keer. En toen vroeg die om tegen mij een potje te spelen. Ik gaf wel aan dat ik het nog niet helemaal door had en met de adviezen van steeds meer omstanders zijn we meer dan een uur met een potje bezig geweest waarbij het menig keer afgelopen leek maar de andere toch nog geluk had. Uiteindelijk heeft die gewonnen, maar ik ook want ik heb ondanks de rottige berichtjes een heerlijke 1,5 uur gehad. En bij terugkomst in mijn kamer waren er ook berichten van zuster Florence dat ze het geld wel aan hem had gegeven. Maar dat die nu meer wilde omdat de bruiloft duurder was uitgevallen, een de prijzen onder tussen wat zijn gestegen. Nu vind ik het jammer dat ik me had laten overhalen om voor ongeveer 60.000 kwatja = €75. (boodschappen en gegeven geld). Ik word niet graag gebruikt, ik wil best iets geven vanuit een warm hart. Maar ze moeten niet proberen te belazeren. Ik had bij hem altijd al een raar gevoel. Een soort gevoel van dat die zichzelf beter vind. En de gebeurtenissen van deze avond zijn voor mij een blijk dat mijn gevoel over hem juist waren. En dat het spreekwoord: “zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten” waar is. Zijn familie is de enige die me waarschuwde voor misbruik op het gebied van geld. En ook de enige bij wie ik heb gemerkt dat ze het probeerden. Toch na nog mijn medicijnen na het spelletje met een plak peperkoek maar ingenomen en toen naar bed.

Afscheid

Di. 19-11 Vannacht niet zo goed geslapen. Was in mijn hoofd bezig met wat ik moest zeggen tegen mijn collega’s. Ik vind afscheid nemen altijd al moeilijk en ook voor een groep spreken en nu moest het tegelijk. Dus na het gebed heb ik iedereen in het Engels bedankt. Ik had nog even gedacht om in toemboca te groeten maar heb er van afgezien. Daarna bedankte zuster Floris me voor en names de hele groep hier werd ik verlegen door.

Na de patiënt te hebben door genomen heb ik op het lab mijn collega’s de 2 klokken en een hand vol pennen cadeau gedaan. Klokken omdat er op het transfusie lab geen hangt en in de prik ruimte alleen een achter je aan de muur. Dus dan moet je steeds omdraaien om te kijken hoe laat het is en pennen omdat iedereen steeds op het lab de pennen komt lenen waardoor het lab steeds zonder zit. Nu kunnen ze weer even vooruit. Het was een drukke morgen die al meteen begon met een transfusie. Echter de donor was niet geschikt en de tweede aanvraag kwam al weer binnen. Maar ook die was niet geschikt en de tweede donor voor de eerste aanvraag was ook niet geschikt. Nu was dit een klein kindje waar ik zelf het HB van had geprikt. Dus had de aanvraag wel verwacht. Uiteindelijk heb ik maar aangeboden om voor haar te doneren. Voor de andere patiënt was meer nodig, namelijk 450 ml en voor dit kindje maar 250 ml. En gezien ik mezelf niet teveel wil verzwakken door 450 ml te doneren kon ik die andere patiënt niet helpen. Het is dan wel een hoeveelheid die je kunt missen maar het kost je lichaam wel meer energie. En met veel vermoeide reisdagen voor de boeg lijkt me dat geen goed idee.

In de middag heb ik mijn spullen gepakt. Helaas kwam Prisca bij me zitten en keek me op de vingers. Dus heb al vrij snel gezegd dat ik eerst even bij zuster Floris op bezoek moest. Ik moest nog wat informatie van haar hebben met het oog om geld te doneren voor het ziekenhuis. Echter op het moment dat ik bij het missie huis aankwam was ze net even weg. Maar ze zou zo terug komen dus heb helpen pellen van wat pel pinda’s. Uiteindelijk heeft het toch nog een hele tijd geduurd en dus zijn zowel zuster Florence als zuster Susan met me mee gelopen omdat het al donker was. Maar het was zeer gezellige middag geweest en een hartelijk afscheid.

Uiteindelijk om 20.30 naar bed, maar weet. U niet goed hoe het gaat, eerst zouden Prisca en ik samen gaan dit omdat Prisca graag de luchthaven wilde zien. Toen begon Geoffrey erover dat Prisca Lilongwe niet kent en het dan niet veilig is. En nu zegt die er helemaal niets meer over, loopt alleen moeilijk te doen over dat het allemaal zo duur is om naar Lilongwe te reizen. En of ik dat wel kan betalen. Ik heb tot nog toe als waar ik Prisca mee naar toe nam voor haar betaald. Dus snap het niet. Vervolgens komt Prisca naar me toe en vertelt me dat ze diarree heeft en dus niet mee kan. Om vervolgens als ik nog een laatste berichtje naar mijn ouders die voor het slapen weer te zeggen dat ze wel mee gaat tot Mzuzu zodat ze me in ieder geval op een veilige bus naar Lilongwe kan zetten. Omdat ik er op vertrouwde dat Prisca me in Lilongwe kon helpen en dat nu voor een stuk wegvalt. Kon ik zeer slecht in slaap komen.

Even de aarde wassen

Ma. 18-11 Vandaag een gewone maandag morgen dienst gehad. Met het 2de geval van malaria ovale. Yollam werkt hier nu 9 jaar en heeft in totaal nu 3x een malaria ovale gezien. Waarvan 2x nu ik er ben.

Tussen de middag ben ik bezig geweest met foto’s voor Geoffrey op een USB stick te plaatsen. Maar omdat de stick eigen te weinig geheugen heeft werd het een moeilijk zoek plaatje wat wel en wat niet. Om 13.40 bij het begin van een bui ben ik ondanks dat ze thuis met 3 vrouw stek zeiden dat moet je niet doen. Ben ik toch door de bui naar het lab gegaan. En zeiknat aangekomen. Dus met een pluk watten het ergste afgedroogd. Mijn sokken en schoenen te drogen gelegd en op blote voeten en met een labjas aan voor de warmte heb ik op het lab zitten wachten op mijn collega’s en de patiënten. Die blijkbaar niet door de regen durfde. Maar uiteindelijk nog best wel wat patiënten gehad. Toen de airco weer aanging, heb ik ook mijn kousen en schoenen maat weer aan gedaan. Ze zijn nog wel nat maar het is warmer dan op blote voeten rond te lopen. Zeker op het lab is dat niet zo hygiënisch.

Na het werk ben ik thuis tot het naar bed gaan bezig geweest met foto’snaar verschillende sticks schrijven. Prisca gaf namelijk aan dat ze alle foto’swilden. En dat zijn er meer dan duizend. En met z’n oude laptop als die van mij kost dat veel tijd.

Alles draait om geduld en vertrouwen

Za. 16-11 Vandaag had een centraal thema, namelijk geduld en vertrouwen. Het begon met dat ik erg lang geduld heb moeten hebben voor de familie door kreeg dat ik wel wat alleen kon. Maar nu hebben ze het vertrouwen en mag ik vandaag alleen naar Mzuzu. Dus om 00.50 uur opgestaan en om 1.25 naar de bus gelopen samen met Mary. En toen begon het wachten. Er kwamen wel wat mini busjes voorbij, maar geen grote. De eerste grote bus kwam om 2.40 maar reed de verkeerde kant op. Toch zij Mary dat ik daar in moest gaan zitten. Ik zie het wel. Om 2.50 waren we in het dorp waar de bus keerde. En om 3.30 vertrokken we weer. Niet dat het z’n geweldige bus is. Het is zoeken naar een stoel waar de zitting van vast lijkt te zitten en de bekleding van de rugleuning niet al te erg kapot is. Terug in Mzambazi om 3.56 en rond 6.45 in Mzuzu. Het heeft dus zeer lang geduurd en mijn geduld is erg op de proef gesteld. Maar heb op Mary haar aanwezigen vertrouwd en ben er gekomen. Al was het vertrouwen eerst nog wat onzeker. Zeker voor het bedrag dat ze zouden rekenen. Maar toen mijn kaartje gewoon 3000 kwatja kosten als anders heb ik me ontspannen en zitten slapen tot we in Mzuzu waren. Daar gepind wat rond gelopen en toen bij de grote supermarkt zitten wachten tot de winkel open gaat. Dat is pas om 8.00 uur. Toen de boodschappen gedaan en naar de wc gegaan bij de supermarkt. En op andere plekken in de stad nog wat kleine kadootjes voor lab en het gezin gekocht. Hier was ik om 11.00 uur mee klaar en ben toen maar in de bus gaan zitten. Had wel gevraagd aan de mevrouw bij wie ik het kaartje had gekocht hoe laat de bus ging. Maar begreep het niet helemaal. Ik dacht dat ze half 2 zei. Maar dat zou dan nog wel heel lang duren dus toch maar in de bus blijven zitten. Om 12.45 gaat de bus eindelijk rijden. Hij is stamp vol met veel spullen aan het plafond gebonden en het gangpad ook vol met mensen en spullen. Echter al snel stoppen we weer. Net buiten Mzuzu blijk er een pijp gebroken te zijn. En dat repareren gaat niet goed. Meer dan eens proberen ze wat, waarbij de bus zich dan vult met warme dampen. Daardoor denk ik dat de pijp die ze bedoelen de uitlaat is. Maar na 2 flinke stops en een heel stuk te hebben gekropen. Gaat de bus weer verder, al merk je dat die er zeker veel moeite mee heeft. Vooral als we de asfaltweg hebben verlaten. Na nog een lange stop in een dorpje halverwege de onverharde weg. Waar we extra lang hebben stil gestaan om rijst op te ruimen. Ik zat vlak naast deze zak en dacht in eerste instantie wat voel ik toch. Het begon met wat gekriebel, maar gaandeweg kon ik mijn voeten niet goed meer bewegen. De zak (50kg) bleek bijna geheel zijn leeg gestroomd. Een groot deel was op mijn voeten gekomen en had ze geheel bedolven. Rijst is niet zwaar, maar veel rijst dus duidelijk wel.

Uiteindelijk waren we om 19.00 (weer volledig donker) terug in Mzambazi. Het was de zelfde bus die de eerste keer dat ik naar Mzuzu ging net voor Mzuzu met motor pech kwam te staan, toen hadden we gelopen. Maar nu was dat geen oplossing dus heb er gewoon maar op vertrouwd dat deze bus me naar huis zou brengen en anders er wel wat anders geregeld zou worden. Ik was immers niet de enige die daar naar toe moest. De rit alleen heeft 7 uur en 45 minuten geduurd. En het hele bezoekje aan de stad 17uur en 35 minuten. Maar het is me met héél véél geduld en wat vertrouwen wel gelukt. Nu voel ik me weer meer de wereldreiziger van 33 die ik ben dan het kind van 6 waar de familie me geregeld voor houdt.

Lake Malawi, net een grote rustige zee

Di. 12-11 Tijdens de pauze met zuster Floris zitten kletsen. En gezien hoe grote stapel papier werk ze moet wegwerken. Ik ben op dat soort momenten blij dat ik maar een simpele analist ben. Prisca heeft me al een paar keer gevraagd of ik niet verder wil studeren een master halen. Ik heb gezegd dat dat niet gaat binnen mijn vakgebied. Meer omdat ik niet weet hoe uit te leggen dat die papier winkel die met een hogere functies gepaard gaat me niet aanspreekt. In ieder geval nog niet. Maar hier is een hogere functies, een hogere opleiding een vorm van opklimmen op de sociale ladder. Er hangen maar 2 foto’s in huis, namelijk van het moment dat Geoffrey slaagde voor zijn docent diploma. Om aan te geven hoe belangrijk dat is.

Verder de planning voor de komende 11 dagen maar eens opgeschreven voor de familie gezien er nu met de uitstapje het een en ander veranderd in de routine. Verder was het een rustige middag wel erg warm gezien zowel de stoom als de noodgenerator het niet deden. En dus ook geen airco.

En bij terugkomst thuis nog geen stroom dus wat foto’s op Prisca der telefoon gezet. Maar alles ging niet omdat ze te weinig ruimte had en en veel erop zetten ging ook niet want mijn batterij van mijn laptop was bijna leeg. Zelf wilde ik met haar de plaatjes van Nederland bekijk. Maar na twee had ze geen geduld meer. Dus maar vlug naar mijn kamer gegaan om daar met behulp van mijn zaklamp mijn tas in te pakken en daarna vroeg naar bed.

Woe. 13-11 De wekker om 5.00 gezet maar al om 4.45 wakker. Dus maar opgestaan. Mijn muskietennet weer afgehaald. Waarschijnlijk gaan we het niet gebruiken. Verder mijn tas ingepakt bij de opkomende zon. En om 6.00 naar de weg gelopen. Om 6.15 kwam de ambulance uit het dorp langs gereden. Hij reed eerst nog naar het ziekenhuis om ons daarna op te pikken, dat was rond 7.00 uur. Via een andere weg dan we tot nog toe hebben gepakt naar Mzuzu gereden. Leuk om een andere weg te zien. Deze gaat o.a. langs Vwaza wildlife reserve. Bij de ingang zie ik vanuit het terrein buiten het park een beest het parkeerterrein oprennen. Eerst denk ik een kat maar het is te groot voor een huiskat en te klein voor een leeuw of zoiets. Na het bezoek aan het park denk ik eerder dat het een aap moet zijn geweest. Rond 10.30 uiteindelijk aangekomen in Mzuzu. Dan naar de bank en naar ShopRite voor o.a. water en lekkers. Daarna wilde Prisca eerst nog Jenala en Charles die ook in Mzuzu waren ontmoeten. Dus een tijdje in de zon staan kletsen. Tenminste zij staan kletsen gezien het in het toemboca ging. Ik heb wel geïnformeerd of ze hadden genoten van de bruiloft. Om 12.15 of zoiets ik weet de tijd niet meer precies. Een taxi/minibusjes gepakt naar Nkhatabay 46 km verderop. Onze chauffeur was er echt een die scheurde door de bochten. Dus moest me goed vasthouden en ben uiteindelijk maar aan de chips gegaan tegen de misselijkheid die door een combinatie van wagenziekte en een te lege maag werd veroorzaakt. Na een halve zak chips zakte de misselijkheid en kon ik genieten van de mooie vergezichten en zelfs proberen wat foto’s te maken. Wat alleen nog niet meevalt in een rijdende auto. Rond 13.00 waren we bij het dorp waar we die nacht zouden slapen aangekomen. Er waren 2 hotels in de buurt ik wilde de goedkoopste nemen. Maar Prisca zei dat zowel haar vader als zuster Floris haar hadden gezegd goed op hygiëne te letten en die kamer was niet hygiënisch. Dus het werd het andere hotel. Met dan maar de duurste kamer. Maar wel een fantastisch uitzicht op het meer. Het was veel te warm om te gaan zoeken naar of er nog meer hotels waren.

We hebben een tijd foto’s lopen maken in onze zwemkleding. Vooral Prisca natuurlijk. Na lang wikken en wegen toch ook even voor de foto in het meer gestaan maar daarmee er meteen uit en zeer goed afdrogen. Want doordat het warm zoetwater is zitten er verschillende parasieten in waar ik in ieder geval zeer ziek van kan worden. Dus wordt aangeraden om niet in dit soort zoetwater te gaan. Ergens op een site had ik zien staan dat het de parasiet ongeveer 10 minuten kost om door de huid te komen dus hopelijk werkt dit. Verder nog wel 1x even in het water gegleden doordat ik op een steen stapte die te glad was. Het heeft een sneetje(wat voor zover ik weet, niet heeft gebloed) en een behoorlijke blauwe plek op mijn voet opgeleverd. Ook in dit geval weer snel afgedroogd. Heb het Prisca 6x proberen uit te leggen waarom ik hier niet kan zwemmen en toen leek ze het begrijpen tot ze later op de dag andere blanke zag zwemmen. Ik heb door vanaf de kant uit te leggen dat hoe je moet zwemmen geprobeerd Prisca het te leren. Maar zonder succes. Ze heeft wel wat geprobeerd maar roept al heel snel kan ik niet. Om 15.40 na het zwemmen wat te zijn opgeknapt zijn we het dorp in gegaan om rond te kijken en opzoek te gaan naar Majoka vilage. Bij het over het strand lopen kregen we een zwerfhond achter ons aan. Of ik denk vooral achter mij aan. Normaal houd ik wel van honden. Maar voor deze was ik in verband met hondsdolheid een beetje bang. Hij zag er zeer slecht uit. En elke keer als we even stil stonden om rond te kijken dook de ineens net achter of naast me op. Verder kwam er een man naar me toe waar Prisca het niet op had, hij liep te slijmen, maar natuurlijk krijgt z’n niets van me. Hij dronk naar de drank dus zo het toch waarschijnlijk alleen maar op zuipen.

Na wat informeren krijgen we de weg gewezen naar Majoka vilage. Wat heel Iets anders was dan ik had verwacht. Het is een hotel met allemaal losse huisjes. Omdat de mensen allemaal zeiden dat het ver weg was hebben we een motor taxi genomen. Waarbij ik verrassend genoeg achteraan moest gaan zitten terwijl ze me altijd zo willen beschermen en dan het midden veiliger lijkt.

Aangekomen daar een mevrouw gezien die uit Schotland komt en bij haar dochter die hier in Malawi woont op bezoek is ontmoet. Ze zeggen dat iedereen een evenbeeld heeft. Nu heb ik dat van Mia gevonden. We hebben er wat foto’s genomen en wat gedronken waarbij ik bij het afrekenen niet goed had geluisterd. Ik dacht dat ze zeiden 6000 kwatja in plaats van 2600 kwatja. En door de schok om het bedrag vergat ik dat ik mijn anti-diefstal portemonnee onder mijn kleren had zitten. Dus paniek om niets. Het zal de vermoeidheid zijn. Vanuit het hotel terug gelopen naar ons hotel. Maar Prisca had haar vader belooft dat we terug in het hotel zouden zijn voor 18.00 uur. Dus niet meer gaan eten en ook geen tijd om souvenirs te kijken/kopen. In het restaurant van het hotel kwamen we een ander Nederlands stel tegen. En omdat het eten extreem lang op zich liet wachten veel zitten kletsen. Omdat er in mijn omgeving vaak alleen toemboca wordt gesproken, moet ik eerlijk zeggen dat ik nu expres Nederlands bleef praten zodat Prisca misschien zou voelen hoe afschuwelijk dat is. Maar Gabi en Aad stapte wel over naar Engels dus toen ben ik ook maar overgestapt. Het stel komt uit Den Haag maar woont al 37 jaar in Tanzania en omdat ze nu in Mosi wonen kennen ze ook verschillende dingen die ik kan uit mijn tijd in Tanzania. Ze zijn nu onderweg naar hun dochter die in Zuid Afrika woont. Het was heerlijk om met Nederlanders te hebben gesproken. En om 20.30 naar een vermoeiende dag naar bed gegaan.

Do. 14-11 We hadden van het hotel een draagbare airco gekregen. Maar deze zorgde niet echt voor koude lucht alleen voor droge lucht. Dus heb gedurende de nacht enorm liggen hoesten. Een hoestbui die alleen maar zeer doet aan je keel, maar waar je niet het gevoel bij hebt dat er ook iets gebeurt. Het eerst beter toen ik de ramen in de badkamer open had gezet en de deur naar de badkamer.

Rond half 7 wakker. En eerst een tijdje over het meer zitten kijken. Het is zelfs nu als warm. Ik gok z’n 25 graden Celsius. Na wat berichtjes naar het thuisfront te hebben gestuurd en een ontbijt dat eerst niets lijkt voor te stellen alleen een kom cornflakes. Volgt daarna nog brood met spiegel ei, worst, vlees, gebakken tomaat en friet. Zijn we vertrokken. Op weg naar de uitgang van het hotel moesten we een aantal trappen op. Als we nog niet halverwege zijn begint Prisca al te steunen dat ze moe is. We gaan op souvenir zoektocht en ik wil eerst Majoka vilage lopen. Maar Prisca zegt dat we beter de andere kant op kunnen gaan daar waren ook souvenirs stalletjes. Ik wil graag er heen lopen maar ze zeurt dat het te ver is en laat me i.v.m. de hitte overhalen. En deze keer heeft ze gelijk en is het ver. Maar het kost ons op deze manier wel weer meer geld. Na alle stalletjes te hebben bekeken koop ik een aantal dingen helaas door de tegenvaller dat ik het hotel niet met card maar met cash most betalen. Nu niet alle souvenirs kunnen kopen eigenlijk ook nog een heel mooi nijlpaard gezien. Maar dat gaat dus niet. De olifant daar vroeg die ik weet niet meer 7of 10 duizend voor. Maar legde uit dat ik maar 4 duizend had omdat de andere 6 voor de taxi terug naar Mzuzu was. Ik was er van overtuigd dat het niets werd maar uiteindelijk heb ik hem toch voor 4000 gekregen. In de taxi/minibusje dat we namen zat ook een meisje Lianne (of zoiets) dat haar laatste co-schappen had gelopen in Zambia en nu aan het rondreizen was door Malawi. Bij terugkomst in Nederland zou ze basis arts zijn. Zowel over de ziekenhuizen zitten kletsen als over onze ervaringen wat betreft Malawi. In Mzuzu aangekomen eerst maar weer geld getrokken. Vervolgens naar de supermarkt voor heel veel boodschappen. O.a. 3 kg suiker (wat volgens Prisca echt nodig is maar ik gebruik geen suiker dus toch wel raar), bevroren kip (kwam half ontdooid aan), worsten uit de koelkast (die vele uren voor in d bus hebben liggen bakken in de zon) en 3*2L water. Dus na de boodschappen alleen nog even naar de markt voor wat groenten en dan naar de bus. Helaas hebben we volgens Prisca geen tijd meer om de klokken voor het werk te kopen. Maar vraag me af of het komt dat ze boos is dat ze de ketting van 1000 kwatja niet kreeg of omdat ze moe was en geen zin had om te lopen. Je kunt het halen in 15 minuten heen en terug met je betaalde goederen. Nu hebben we hebben tussen een half uur en drie kwartier in de bus zitten wachten.

Rond 17.00 terug thuis. Bij thuiskomst bedenk ik dat ik waarschijnlijk morgen met de safari een probleem ga hebben. Dit doordat ik de boodschappen in eens cash moest afrekenen en vergat me de supermarkt opnieuw te pinnen. Als ik alles wat ik heb bij elkaar tel heb ik net niet genoeg. Ik heb voor 77 euro en ze hadden 80 gezegd. Hoop dat het genoeg gaat zijn. Jenala en Charles zijn hier dus voel me een beetje verloren. Ze hadden wel voor me gekookt maar niks gezegd dus de friet was koud. Ik ontdekte het toevallig toen ik uit mijn kamer kwam om naar de wc te gaan. Ik was op mijn kamer aan het opruimen van de vakantie en aan het klaarleggen voor de safari van morgen. Om 19.30 al naar bed. Ik was zo uitgeput terwijl ik met mijn ouders aan het Whatsappen was gewoon stond te huilen van vermoeidheid. Wel Prisca nog gewaarschuwd dat we morgen al weer om 6 uur weg moeten om olifanten te zien.

Safari, echt iets voor mij.

Vrij. 15-11 om 5.00 opgestaan. Voor het eerst een stuk van de nacht in ieder geval als een blok geslapen. Dat is heel fijn na z’n tijd. Prisca die ondanks mijn advies pas laat naar bed is gegaan gisteren avond, omdat ze haar zus met man nog naar hun woning moesten brengen, schiet niet echt op. Daardoor pas om 6.15 klaar voor het Safari uitje. Bij het klooster hebben we de andere reizigers opgepikt. Uiteindelijk waren we met 5 de andere waren zuster Floris, de vrouw die het huishouden van het klooster doet, de chauffeur (een andere dan 2 dagen geleden) en natuurlijk Prisca.

Na de kaartjes te hebben gekocht waar ze hele rare prijzen rekenen. Namelijk voor elke Malawi burger 1000 kwatja en voor mij 5600 kwatja, 2100 kwatja voor de auto en 12000 kwatja voor de gids konden we net voor 9.00 het park op. Al snel het eerste beest gezien, namelijk een grote Koedoe. Bij het meer dat nu stukken kleinere is als in de regentijd verschillende groepen nijlpaarden gezien. Na een heel stuk langs het meer te hebben gereden waarbij we meer grote Koedoes hebben gezien en ook antilope en impalas blijkt bij achterom kijken dat waar we in eerste instantie naar het meer waren gereden nu een kudde olifanten is verschenen. Dus omgedraaid en bij de olifanten gaan kijken ik ben er met de ranger ook nog even uit geweest. Maar we hebben de olifanten niet heel dicht genaderd. Deels voor onze eigen veiligheid als omwille van de dieren de ranger vind en dat ben ik met hem eens dat je ze niet moet provoceren door te dichtbij te komen. Na nog wat rond te hebben gereden zijn we naar een soort theekoepel gereden waar we om 10.20 aankwamen. De andere hebben wat liggen slapen. Maar ik heb zitten genieten van de kudde olifanten in de verte en een groepje apen en wat wrattenzwijnen in de buurt. Prisca en ik hadden ook zelf een lunch van brood meegenomen, maar zuster Floris had een komplete warme maaltijd bij voor ons allen 6 met taart als toetje. Dus een zeer goede maaltijd op. Om 13.30 besluiten we weer terug te rijden naar huis. Het is ongelooflijk warm vandaag. Helaas geen leeuwen en buffels gezien. Maar de olifanten stonden boven aan mijn lijstje en daar heb ik 2 groepen van ieder z’n 16 dieren gezien. Dus de safari is zeker geslaagd.

Echter bij thuiskomst blijk ik doordat ik de boodschappen de dag ervoor in de supermarkt contant heb betaald en daarna niet nog meer geld getrokken 4000 kwatja te weinig te hebben. Ik weet dat het niet anders is maar het voelt knap lullig. Dus nu wordt zaterdag niet een dagje rusten en wat wassen, maar een trip met geleend geld (want heb zelfs geen geld meer voor de bus) naar Mzuzu om geld te gaan trekken. En dan meteen ook nog maar wat extra boodschappen doen.

De rest van de dag luierend door gebracht. Waarbij ik op een gegeven moment denk wat hoor ik toch lijkt wel een waterval of een zachtjes aankomen rijdende auto. Maar dat kon geen van twee zijn, dus op onderzoek uit gegaan. En het bleek het geluid van flinke vlammen te zijn. De boer naast ons was zijn akker aan het plat branden. En was niet bang voor het vuur maar het ging wel flink te keer. De vlammen kwamen tot een heel eind de boom in. Maar door de droogte was het vuur ook weer redelijk snel uit.

En na het eten direct naar bed want het zal een zeer kort nachtje worden.

Genieten van de kleine dingen

Ma. 11-11 Op advies van de cursus begeleiding, die ik voordat ik naar Afrika vertrok heb gevolgd, het boek Nederland aangeschaft. En vandaag meegenomen naar het werk. Er staan grote kleuren prenten van ons land in. Die ik aan mijn collega’s heb uitgelegd. Ik vond het heerlijk om over mijn land te vertellen. Ondanks dat ik een hoop slechte dingen zie in en over Nederland merk ik dat ik trots ben op mijn vaderland. Iets wat ik niet terug zie bij de lokale bevolking van Malawi. Het is ook heel grappig en raar om mijn collega de tekst op de achterkant van het boek te horen voorlezen. Sommige woorden krijgt die niet eens voor elkaar en andere die spreekt die zo uit dat ik geen idee heb welk woord die bedoeld. Een half uur te laat is hierdoor het kan pas open gegaan. Misschien had ik het boek beter niet mee kunnen nemen op de drukste dag van de week. Maar pech gehad, gedane zaken nemen geen keer. En we hebben alle patiënten netjes weg gewerkt voor de lunch.

Tijdens de lunch een beetje proberen te rusten zoals elke dag. Alleen vandaag ging dat niet goed. Eerst door Prisca gestoord voor het wachtwoord van mijn telefoon zodat ze naar foto’s van de bruiloft kon kijken. Vervolgens omdat Geoffrey was thuis gekomen en hem zelf de uitnodiging om avonds naar het afscheidsfeestje bij de zusters te gaan. En toen nog een keer om Sima van cassave te komen proeven. En toen z’n hoofdpijn van steeds wakker gemaakt te worden dat ik voor de laatste 10 minuten maar niet meer terug naar bed ben gegaan.

Tijdens de middag vooral veel mensen gehad waarvan de urine moest worden getest. Waardoor ik langzaam bang werd dat ik niet op tijd nieuwe potjes had besteld. Maar gelukkig viel het aan het eind van de dag mee. We hadden nog iets van 8 potjes over. Tussen de patiënten door vroeg mijn collega of ik niet langer kon blijven. Want hij was blij om me hier te hebben. Dat streelde mijn ego. En gaf een zeer goed gevoel. Ook mijn appjes zitten beantwoorden. Iemand vond dat ik zo negatief was en vroeg zich af of ik nog wel geniet. Zie aan het eind van de dag mijn reactie.

Na het werk even thuis wist te verkleden. Een lange broek aangedaan tegen de muggen en dan samen met Geoffrey naar de zusters. Mary en Prisca konden niet mee want ze hadden het te druk. Het was een hele gezellige avond buiten de drie zuster Geoffrey en mijzelf was er nog 1 ander echtpaar. De man van human resources van het ziekenhuis met zijn vrouw die docent is op de basisschool hier. Terwijl normaal alle gesprekken om me heen in het toemboca gaan en alleen als wat tegen me wordt gezegd in het Engels gaat. Ging deze avond voor ik denk meer dan 75% in het Engels en daardoor kon ik ook echt mee praten. We hebben het o.a. over politiek, oorlog, ziekenhuis/verpleging en opleiding/schoolsysteem gehad. Dit omdat het niet alleen een afscheidsfeestje was voor mij maar ook voor zuster Susan die in december naar de universiteit gaat om verpleegkunde te studeren. Maar dat kun niet in Mzambazi dus ze moet hier stoppen met haar pastoraal werk.

De reactie op de vraag waarom zo negatief en of ik nog wel geniet.

Ik denk dat dat negatieve toon een combinatie van factoren heeft:

•Vermoeidheid

•Teleurstelling net als van de bruiloft. De afgelopen dagen was meer een feest voor hun dan voor mij.

•Dat mijn acceptatie grens is bereikt maar waar ik hier niet goed weet aan te geven. Cultuurverschillen en wil ze ook niet beledigen.

•De temperatuur, zelfs de lokale bevolking klaagt over dat het heet is.

•Heel veel in de omgeving zijn van mensen die hun eigen taal spreken ook in mijn bijzijn. Het is hier duidelijk niet gebruikelijk zoals bij ons als er iemand bij is die geen Nederlands spreekt om dan in Engels verder te gaan zodat iedereen aan het gesprek kan deelnemen. Hier wordt over het algemeen alleen Engels gesproken als ze het direct tegen mij hebben of in de overdracht van nachtdienst naar dagdienst. Het is zelfs zo dat als we het bij mijn familie over mijn planning hebben dat bijna geheel in het toemboca gaat.( Denk 75%) Met af en toe een opmerking of vraag richting mij in het Engels.

•Typisch Nederlands trekje, klagen. Als alles goed gaat klagen we zelfs nog dan over het weer.

•Ik me minder vrij kan bewegen en gaan en staan waar ik wil. Als dat ik dat in Nederland gewend ben.

•Betutteling, waardoor ik af en toe denk ik ben geen kind van 6.

•Verveling

•Iemand had gezegd dat er in eerste instantie weinig gevoel in mijn verhaal zat maar vooral alleen een opsomming van gebeurtenissen. Dus probeer mijn gevoel er nu bij te schrijven. Dit kan soms wat negatief uitpakken zoals blijkt.

•Gebeurtenissen zoals deze: Nu vraagt Mary of meer beveelt ze om de foto’s van haar met de bruid van de kerk te sturen. Ik heb niet overdreven wel 20* gezegd als je ergens een foto van wilt zeg het. De foto’s die ze nu wil hen ik niet gemaakt. Ze heeft er toe. Niet om gevraagd.

•Misschien was ik nog niet toe aan 6 weken weg van huis.

Dus ja begin nu wel de dagen naar huis af te tellen. Wat niet betekent dat ik niet geniet.

•Vandaag was er een kind op het lab dat door moeder niet getroost wilde worden zelfs niet door hem de borst te geven. En ook Yollam, mij collega, kreeg door met hem te stoeien niet stil. Maar toen ik hem een handje gaf en een keer over zijn bolletje steek was die stil.

•Hoeders school kinderen van de basisschool die naar me toe rennen en met me mee naar huis lopen of staan te zwaaien. Soms denk ik. Ik lijk de rattenvanger van Hamelen wel. Alleen heb ik geen fluit die de kinderen lokt maar een lichte huid.

•De poes die steeds bij mij komt om aandacht te vragen is soms irritant maar meestal geniet ik er ook van. Heb hem nog bij niemand anders horen spinnen maar bij mij al geregeld. Ook niet zo vreemd als je ziet hoe ze met het beestje omgaan. Maar vind het niet erg dat ik het dier aan het verpesten ben. Nu komt die ook bij de andere aandacht vragen. Maar die zijn er niet zo van gediend. Die schoppen hem eerder weg of gaan op zijn staart staan om hem te plagen.

Kleine kinderen en dieren zijn veel minder gecompliceerd. Je geeft ze liefde en aandacht en dan is het goed. Dat is iets waar ik goed in heb. De regels van sociale omgang vind ik lastig net als het toemboca. De angst om iets fout te doen maakt me onzeker. Verder staan de komende dagen nog wat leuke dingen op de planning voor mij: een safari en een bezoek aan het Malawi meer.