Ma. 11-11 Op advies van de cursus begeleiding, die ik voordat ik naar Afrika vertrok heb gevolgd, het boek Nederland aangeschaft. En vandaag meegenomen naar het werk. Er staan grote kleuren prenten van ons land in. Die ik aan mijn collega’s heb uitgelegd. Ik vond het heerlijk om over mijn land te vertellen. Ondanks dat ik een hoop slechte dingen zie in en over Nederland merk ik dat ik trots ben op mijn vaderland. Iets wat ik niet terug zie bij de lokale bevolking van Malawi. Het is ook heel grappig en raar om mijn collega de tekst op de achterkant van het boek te horen voorlezen. Sommige woorden krijgt die niet eens voor elkaar en andere die spreekt die zo uit dat ik geen idee heb welk woord die bedoeld. Een half uur te laat is hierdoor het kan pas open gegaan. Misschien had ik het boek beter niet mee kunnen nemen op de drukste dag van de week. Maar pech gehad, gedane zaken nemen geen keer. En we hebben alle patiënten netjes weg gewerkt voor de lunch.

Tijdens de lunch een beetje proberen te rusten zoals elke dag. Alleen vandaag ging dat niet goed. Eerst door Prisca gestoord voor het wachtwoord van mijn telefoon zodat ze naar foto’s van de bruiloft kon kijken. Vervolgens omdat Geoffrey was thuis gekomen en hem zelf de uitnodiging om avonds naar het afscheidsfeestje bij de zusters te gaan. En toen nog een keer om Sima van cassave te komen proeven. En toen z’n hoofdpijn van steeds wakker gemaakt te worden dat ik voor de laatste 10 minuten maar niet meer terug naar bed ben gegaan.

Tijdens de middag vooral veel mensen gehad waarvan de urine moest worden getest. Waardoor ik langzaam bang werd dat ik niet op tijd nieuwe potjes had besteld. Maar gelukkig viel het aan het eind van de dag mee. We hadden nog iets van 8 potjes over. Tussen de patiënten door vroeg mijn collega of ik niet langer kon blijven. Want hij was blij om me hier te hebben. Dat streelde mijn ego. En gaf een zeer goed gevoel. Ook mijn appjes zitten beantwoorden. Iemand vond dat ik zo negatief was en vroeg zich af of ik nog wel geniet. Zie aan het eind van de dag mijn reactie.

Na het werk even thuis wist te verkleden. Een lange broek aangedaan tegen de muggen en dan samen met Geoffrey naar de zusters. Mary en Prisca konden niet mee want ze hadden het te druk. Het was een hele gezellige avond buiten de drie zuster Geoffrey en mijzelf was er nog 1 ander echtpaar. De man van human resources van het ziekenhuis met zijn vrouw die docent is op de basisschool hier. Terwijl normaal alle gesprekken om me heen in het toemboca gaan en alleen als wat tegen me wordt gezegd in het Engels gaat. Ging deze avond voor ik denk meer dan 75% in het Engels en daardoor kon ik ook echt mee praten. We hebben het o.a. over politiek, oorlog, ziekenhuis/verpleging en opleiding/schoolsysteem gehad. Dit omdat het niet alleen een afscheidsfeestje was voor mij maar ook voor zuster Susan die in december naar de universiteit gaat om verpleegkunde te studeren. Maar dat kun niet in Mzambazi dus ze moet hier stoppen met haar pastoraal werk.

De reactie op de vraag waarom zo negatief en of ik nog wel geniet.

Ik denk dat dat negatieve toon een combinatie van factoren heeft:

•Vermoeidheid

•Teleurstelling net als van de bruiloft. De afgelopen dagen was meer een feest voor hun dan voor mij.

•Dat mijn acceptatie grens is bereikt maar waar ik hier niet goed weet aan te geven. Cultuurverschillen en wil ze ook niet beledigen.

•De temperatuur, zelfs de lokale bevolking klaagt over dat het heet is.

•Heel veel in de omgeving zijn van mensen die hun eigen taal spreken ook in mijn bijzijn. Het is hier duidelijk niet gebruikelijk zoals bij ons als er iemand bij is die geen Nederlands spreekt om dan in Engels verder te gaan zodat iedereen aan het gesprek kan deelnemen. Hier wordt over het algemeen alleen Engels gesproken als ze het direct tegen mij hebben of in de overdracht van nachtdienst naar dagdienst. Het is zelfs zo dat als we het bij mijn familie over mijn planning hebben dat bijna geheel in het toemboca gaat.( Denk 75%) Met af en toe een opmerking of vraag richting mij in het Engels.

•Typisch Nederlands trekje, klagen. Als alles goed gaat klagen we zelfs nog dan over het weer.

•Ik me minder vrij kan bewegen en gaan en staan waar ik wil. Als dat ik dat in Nederland gewend ben.

•Betutteling, waardoor ik af en toe denk ik ben geen kind van 6.

•Verveling

•Iemand had gezegd dat er in eerste instantie weinig gevoel in mijn verhaal zat maar vooral alleen een opsomming van gebeurtenissen. Dus probeer mijn gevoel er nu bij te schrijven. Dit kan soms wat negatief uitpakken zoals blijkt.

•Gebeurtenissen zoals deze: Nu vraagt Mary of meer beveelt ze om de foto’s van haar met de bruid van de kerk te sturen. Ik heb niet overdreven wel 20* gezegd als je ergens een foto van wilt zeg het. De foto’s die ze nu wil hen ik niet gemaakt. Ze heeft er toe. Niet om gevraagd.

•Misschien was ik nog niet toe aan 6 weken weg van huis.

Dus ja begin nu wel de dagen naar huis af te tellen. Wat niet betekent dat ik niet geniet.

•Vandaag was er een kind op het lab dat door moeder niet getroost wilde worden zelfs niet door hem de borst te geven. En ook Yollam, mij collega, kreeg door met hem te stoeien niet stil. Maar toen ik hem een handje gaf en een keer over zijn bolletje steek was die stil.

•Hoeders school kinderen van de basisschool die naar me toe rennen en met me mee naar huis lopen of staan te zwaaien. Soms denk ik. Ik lijk de rattenvanger van Hamelen wel. Alleen heb ik geen fluit die de kinderen lokt maar een lichte huid.

•De poes die steeds bij mij komt om aandacht te vragen is soms irritant maar meestal geniet ik er ook van. Heb hem nog bij niemand anders horen spinnen maar bij mij al geregeld. Ook niet zo vreemd als je ziet hoe ze met het beestje omgaan. Maar vind het niet erg dat ik het dier aan het verpesten ben. Nu komt die ook bij de andere aandacht vragen. Maar die zijn er niet zo van gediend. Die schoppen hem eerder weg of gaan op zijn staart staan om hem te plagen.

Kleine kinderen en dieren zijn veel minder gecompliceerd. Je geeft ze liefde en aandacht en dan is het goed. Dat is iets waar ik goed in heb. De regels van sociale omgang vind ik lastig net als het toemboca. De angst om iets fout te doen maakt me onzeker. Verder staan de komende dagen nog wat leuke dingen op de planning voor mij: een safari en een bezoek aan het Malawi meer.