Za. 16-11 Vandaag had een centraal thema, namelijk geduld en vertrouwen. Het begon met dat ik erg lang geduld heb moeten hebben voor de familie door kreeg dat ik wel wat alleen kon. Maar nu hebben ze het vertrouwen en mag ik vandaag alleen naar Mzuzu. Dus om 00.50 uur opgestaan en om 1.25 naar de bus gelopen samen met Mary. En toen begon het wachten. Er kwamen wel wat mini busjes voorbij, maar geen grote. De eerste grote bus kwam om 2.40 maar reed de verkeerde kant op. Toch zij Mary dat ik daar in moest gaan zitten. Ik zie het wel. Om 2.50 waren we in het dorp waar de bus keerde. En om 3.30 vertrokken we weer. Niet dat het z’n geweldige bus is. Het is zoeken naar een stoel waar de zitting van vast lijkt te zitten en de bekleding van de rugleuning niet al te erg kapot is. Terug in Mzambazi om 3.56 en rond 6.45 in Mzuzu. Het heeft dus zeer lang geduurd en mijn geduld is erg op de proef gesteld. Maar heb op Mary haar aanwezigen vertrouwd en ben er gekomen. Al was het vertrouwen eerst nog wat onzeker. Zeker voor het bedrag dat ze zouden rekenen. Maar toen mijn kaartje gewoon 3000 kwatja kosten als anders heb ik me ontspannen en zitten slapen tot we in Mzuzu waren. Daar gepind wat rond gelopen en toen bij de grote supermarkt zitten wachten tot de winkel open gaat. Dat is pas om 8.00 uur. Toen de boodschappen gedaan en naar de wc gegaan bij de supermarkt. En op andere plekken in de stad nog wat kleine kadootjes voor lab en het gezin gekocht. Hier was ik om 11.00 uur mee klaar en ben toen maar in de bus gaan zitten. Had wel gevraagd aan de mevrouw bij wie ik het kaartje had gekocht hoe laat de bus ging. Maar begreep het niet helemaal. Ik dacht dat ze half 2 zei. Maar dat zou dan nog wel heel lang duren dus toch maar in de bus blijven zitten. Om 12.45 gaat de bus eindelijk rijden. Hij is stamp vol met veel spullen aan het plafond gebonden en het gangpad ook vol met mensen en spullen. Echter al snel stoppen we weer. Net buiten Mzuzu blijk er een pijp gebroken te zijn. En dat repareren gaat niet goed. Meer dan eens proberen ze wat, waarbij de bus zich dan vult met warme dampen. Daardoor denk ik dat de pijp die ze bedoelen de uitlaat is. Maar na 2 flinke stops en een heel stuk te hebben gekropen. Gaat de bus weer verder, al merk je dat die er zeker veel moeite mee heeft. Vooral als we de asfaltweg hebben verlaten. Na nog een lange stop in een dorpje halverwege de onverharde weg. Waar we extra lang hebben stil gestaan om rijst op te ruimen. Ik zat vlak naast deze zak en dacht in eerste instantie wat voel ik toch. Het begon met wat gekriebel, maar gaandeweg kon ik mijn voeten niet goed meer bewegen. De zak (50kg) bleek bijna geheel zijn leeg gestroomd. Een groot deel was op mijn voeten gekomen en had ze geheel bedolven. Rijst is niet zwaar, maar veel rijst dus duidelijk wel.

Uiteindelijk waren we om 19.00 (weer volledig donker) terug in Mzambazi. Het was de zelfde bus die de eerste keer dat ik naar Mzuzu ging net voor Mzuzu met motor pech kwam te staan, toen hadden we gelopen. Maar nu was dat geen oplossing dus heb er gewoon maar op vertrouwd dat deze bus me naar huis zou brengen en anders er wel wat anders geregeld zou worden. Ik was immers niet de enige die daar naar toe moest. De rit alleen heeft 7 uur en 45 minuten geduurd. En het hele bezoekje aan de stad 17uur en 35 minuten. Maar het is me met héél véél geduld en wat vertrouwen wel gelukt. Nu voel ik me weer meer de wereldreiziger van 33 die ik ben dan het kind van 6 waar de familie me geregeld voor houdt.