Ziekenhuis.

Het ziekenhuis bestaat uit een aantal verschillende gebouwen. O.a. onderzoekskamer, curitage kamer, stafkamer, zaal algemeen mannen, zaal algemeen vrouwen, zaal kinder, zaal vrouwen die net bevallen zijn, zaal voor vrouwen die bijna gaan bevallen en voor wie anders het ziekenhuis te ver weg is, een winkeltje, een kamer om in te bevallen, een apotheek met ook een afgesloten opslag ruimte en natuurlijk een lab (mijn domein).

Een normale doordeweekse dag begint om 7.30 met een gebed in de stafkamer. Ik heb hier eens bij zitten tellen en kwam op ongeveer 35 man personeel. Nu weet ik niet of op dat moment iedereen aanwezig was dit ook omdat het stek wisselend met hoeveel we zijn. Maar ik denk het niet. Daarna volgen wat mededeling, dit gebeurt in Chitumbuka dus veel versta ik er niet van. Daarna blijft de staf alleen achter voor een overdracht vanuit de nachtdienst. Terwijl de rest o.a. alvast gaat schoonmaken. Dit deed ik de eerste dagen verkeerd. Ik liep gewoon mee om aan de slag te gaan. Maar ik hoor blijkbaar bij de staf omdat ik mensen verbaasde door ook mee aan de slag te gaan.

In het staf overleg krijg je te horen hoe het in de avond en nacht is gegaan. Gezien ze niet heel veel patiënten hebben, in de ogen van een Nederlander, gaat dat redelijk snel. Er blijven een stuk of 7 mensen achter. Waarvan we met 2 van het lab zijn. Het overleg ging veel te snel om te volgen voor mij. Zeker de eerste keer. En ook behoorlijk zacht en binnensmonds gesproken zodat eigenlijk niet eens door had of ze nu Engels of Chitumbuka spraken of een combinatie. Nu na een paar keer weet ik dat ze Engels praten. En ik ga meestal net naast de nachtdienst zitten zodat ik ook deels mee kan lezen. Dan begrijp ik iets beter wat er wordt gezegd. Na in de staf ruimte de patiënten te hebben besproken lopen we nog even langs een aantal bedden en neem ik meteen de doos malaria testen mee, samen met de uitslagen vanuit de nachtdienst.

Het verbaast me dat Widson, Cement of Felix er niet bij zijn. Die werken toch ook in het lab. Maar ik kreeg te horen dat deze overleggen alleen zijn voor de nachtdienst en personeel met een diploma. Dat betekent dat alleen ik en Yollam er bij mogen zijn en Cement, Widson en Felix niet. Terwijl zij waarschijnlijk meer kennis en kunde in zich hebben dan ik. Gezien ik zeer weinig tot niets weet van bacteriën, virussen, parasieten en al de handelingen die horen bij de microbiologie afdeling. Dat voelt dus zeer ongemakkelijk.

Ondertussen beginnen de mensen zonder lab diploma dus met het schoonmaken van het lab. Dit betekent stoelen op tafel en dan met een combinatie van schoonmaak middel en chloor de vloer dweilen, en dan de stoelen weer van tafel af om de tafels met z’n zelfde soort sopje, andere bak, af te nemen. Daarbij dragen ze 2 paar handschoenen over elkaar heen en ook nog een plastic wegwerp schort zoals de verpleging bij ons in het ziekenhuis soms draagt wanneer ze iemand verschonen. En een mondkapje. Het water wordt best wel bruin elke keer. Dus komt best wat stof gedurende een dag binnen. Tevens wordt de voorraad aangevuld.

Het lab opent om 9.00 tot 12.00 maar natuurlijk worden de patiënten die dan in de wachtkamer zitten nog geholpen. Waarna het lab weer open gaat van 14.00 tot 17.00 uur. Echter er is altijd iemand oproepbaar. Dus ook in de avond uren of gedurende de nacht. Dit i.v.m. spoed testen maar vooral voor bloeddonatie.

Zover ik het nu begrijp. Is het zo dat tijdens kantooruren of de clinical officer (zover ik het begrijp net zoiets als een klinisch chemicus bij ons in Nederland) of medisch assistent de patiënten zien en dan in hun boekje een lab aanvraag schrijven. Bijvoorbeeld HB of malaria sneltest of etc.

Met dit boekje melden ze zich dan bij het lab. Hier schrijven we eerst onder de aanvraag hoe oud een patiënt is. In plaats in Nederland waar we met geboorte datums werken word er hier met leeftijden gewerkt. Tot een leeftijd van 5 jaar met maanden erbij en daarna alleen in jaren. En heb zelfs een man gehad die wist het niet. Dus hebben we maar op geschreven dat het een volwassen is. Na het klaar leggen van de benodigde materialen worden er handschoenen aan gedaan. Bij elke patiënt schonen en krijgt de patiënt een prik in de vinger of tot 6 maanden in de voet (hiel of grote teen). Dan wordt de eerste druppel weggeveegd en daarna de sneltest ingezet. De uitslag wordt met rood in het schriftjes geschreven en dan met zwart of blauw in de labboekken. Alleen positieve malaria worden met rood geschreven. Gemiddelde zijn er per 20 patiënten boven de 5 jaar op dit moment 4 positief voor malaria en bij onder 5 jaar 3 op 20 patiënten positief. Wat ik heb begrepen is dat als je het regen seizoen in gaat, verandert van nu 20% naar dan 80% positief. De eerste dag hadden we: 48 malaria testen onder 5 en 31 malaria testen boven 5 jaar, 2 transfusies, 16 HB, 5 zwangerschapstesten en 2 suiker testen.

Nu is ook hier de maandag morgen het drukste moment van de week.

Op tv zie ik hier regelmatig reclame komen voor de bloedbank van Malawi. Maar daar heb we hier in Mzambazi niets aan omdat we geen koelkast hebben. Dus hier gaat het er iets anders aan toe dan in Nederland. Meestal komt er een verpleegkundige met een buisje bloed van de patiënt en brengt die meteen een donor mee. Bij de donor worden dan een paar vragen gesteld. (ik weet niet precies wat, want ik versta het niet. Maar onder andere of het de donor bekend ik met malaria en hiv en hoe oud de donor is. Deze vragen laat ik aan mij. Collega’s over.) Hierna wordt er zowel bij de donor als de patiënt de bloedgroep bepaald. Dit gebeurt door 4 druppels volbloed op een kaartje te druppelen en dan aan elke druppel bloed een druppel antistoffen toe te voegen. Als de donor een match is met de patiënt vind er een HB controle bij de patiënt plaats even als een sneltest voor HIV, Hepatitis B, hepatitis C, syfilis en malaria. Wanneer deze allemaal negatief zijn volgt een kruisproef. Echter het gebeurt geregeld dat een patiënt positief is voor malaria en daardoor niet mag geven. Als ook de kruisproef niet hemolytisch en een match dan word er voor kinderen 250 ml afgenomen en voor volwassen patiënten een van 450 ml.

Dit wordt in een koelbox met 2 ijspacks erin tegen de hitte, naar de afdeling gebracht.

Dat ze hier ook met een soort kwaliteit systeem werken. Wel niet zo strikt als bij ons, maar ze krijgen af en toe inspectie en moeten dan aan de eisen voldoen. En 1 van die eisen is dat alles wordt genoteerd, maar ook dat er niet met verlopen materiaal wordt gewerkt. En daar heb ik ze ook nog niet op kunnen betrappen.

Di. 22-10 Vandaag tot 12.00 gewerkt. Niet heel spannend. Rond 10.00 uur wat drukker en dan weer snel rustiger. Wel verschillende kinderen gehad die flink vochten on niet geprikt te hoeven worden. Maar hier wordt dan gewoon door moeder en de analist de hand gepakt en geprikt. Misschien is het traumatisch maar over het algemeen prikken we best veel kinderen maar is er maar 1 of 2 par dag die flink tegen stribbelen. Vandaag waren dat er een paar meer. Vooral net na elkaar. Maar er zijn ook kinderen die al beginnen te huilen als ze me zien. Omdat ik blank ben. Voor sommige is dat al erg beangstigend en voor andere zijn gefascineerd. Ik denk dat ongeveer de helft van de kinderen begint te huilen na de prik. Maar dat is ook omdat ik de vinger stevig vast hou en geprikt worden is niet leuk.

Vanmiddag zou ik een les meevolgen op de middelbare school. Maar door een niet goed doorgesproken afspraak was ik pas thuis toen de school alweer begon. En daarna vroeg Prisca naar mijn overige plannen hier om een tijdschema voor te maken. Gevolg was dat ik aankwam toen de lessen al volop bezig waren en na een tijdje te hebben staan kletsen in de lerarenkamer bleek dat de school eindigt om 13.50 uur en dat het niet de moeite meer was om Nog naar een les te gaan. Dus maar naar huis gegaan en daar een middagje lezend en slapend doorgebracht. Gezien mijn werk in het ziekenhuis om 14.00 uur pas weer begint had ik prima nog die kant op kun en gaan. Maar vandaag is het me te warm om weer naar het ziekenhuis te lopen.

In de avond nog even met ma gebeld via de Whatsapp. Zij gaat voor mij proberen om de blog bij te houden want vanuit hier lukt het op het moment niet. Dat bellen was alleen een minder goed idee. Want heb nu voor het eerst last van heimwee na het gesprek. En het helpt dan ook niet erg als Prisca dan allemaal dingen over thuis begint te vragen. Dus me maar even teruggetrokken op mijn kamer met een spannend boek. Daarna ging het weer.