Vandaag was een dag van extreme en vol verwondering. Het begon al met dat de taxi die ons naar de waterval van Moshi zou brengen i.p.v. te laat. Tja het is toch Afrika. Een kwartier voor de afgesproken tijd er al was. Daar waren wij westerlingen niet op voorbereid. Na een lange rit van 2,5 uur, waarin we menig poging hebben gedaan om de kilimanjaro te fotograferen, kwamen we aan in een klein gehucht vlak bij Moshi. Helaas zonder veel mooie foto’s van de Kili want het was nog te bewolkt. We hebben toen een flinke wandeling soms langs stijle stukjes gemaakt. Het was prachtig en de gids vertelde vanalles over allerlei planten en dieren. Van ver konden we ook al de waterval horen.

Adriaan had wat water in zijn gezicht gegooid maar vond het te koud om er in te gaan. Maar toen ik ging pootje baden kwam hij me toch achteraan. En daar staande heb ik hem overgehaald om toch helemaal te gaan zwemmen. Een overwinning voor mezelf. Want het was best wel heel koud. De waterval wordt gevoud door smeltwater van de Kilimanjaro. Dus toen ik Adriaan zover had om met me te gaan zwemmen besloten Iris en Fleur, de laatste 2 nieuwe huisgenoten (dinsdag aangekomen), dat ze niet achter konden blijven. Ik ben echt van de beestjes. Toen de gids een kameleon vond wilde ik hem graag vasthouden en tijdens het zwemmen heb ik geprobeerd krabben te vangen. Maar daar waren ze niet zo van gediend. Dus de krab ving mij en dat deed gemeen zeer. Wat zijn die beestjes sterk.

Na de zwempartij terug gelopen. En al snel waren we weer helemaal opgewarmd van het zwemmen door het klimmen in heuvelachtig gebied. Nog lokaal bananenbier gedronken. Maar we vonden het geen van alle erg lekker. Echter de lokale maaltijd die we bij de koffie plantage geserveerd kregen was wel zeer lekker.

Na de maaltijd een hele uitleg gehad over hoe koffie wordt gemaakt. En dan zie je hoeveel muzikaler en ontspannener zij zijn. Ze zingen bij het werk en zogouw ze beginnen met zingen beginnen ze ook met dansen. Terwijl wij maar een beetje houterig staan mee te klappen.

Na de koffie plantage zijn we weer in de auto terg naar huis gestapt. Onderweg lukte het nu wel om mooie foto’s van de Kilimanjaro te maken. Want de lucht is ondertussen opengetrokken. Dus op een mooi uitkijkpunt ben ik ongeveer 4 meter een boom in geklommen. Omhoog was lastig maar niet eng. Maar naar beneden was iets anders. Even miste ik de sterke armen van mijn vader die me zouden kunnen opvangen. Maar ik kwam gelukkig met alleen een geschaafde elleboog op de grond. Ik was behoorlijk trots op mezelf dat ik het gedaan had, immers klimmen met maar een functie van iemand met ongeveer 1,5 arm is toch lastig.

Na een dag van 11 uur kwamen we weer terug bij de lodge s’avonds nog even uit eten geweest met een klein groepje en me alvast ingecheckt voor de vluchten.