Vandaag was een dag met dubbele gevoelens. Vanmorgen met Annemiek naar mijn project geweest. Ze wilde graag eens een kijkje komen nemen. We zijn bij de kruipers begonnen waar we na het ontbijd een tijdje met ze hebben gespeeld tot ze naar bed moesten. Toen zijn we naar de Todelers (de oudste groep) geweest. Deze waren nog niet weg voor hun wandeling dus eerst binnen met ze gespeeld. En later samen met de 2 oudste groepen naar de speeltuin gelopen. Het was weer druk met vrijwilligers. Want er waren 13 kinderen en 14 volwassenen mee naar de speeltuin. In de speeltuin heb ik geprobeerd om ze te leren om in een rij te gaan staan om hun om de beurt de trap naar de glijbaan op te gaan. Maar het lukte niet echt. Ze bleven elkaar weg duwen.

Na de speeltuin weer naar de kruipers. Ik was snel klaar, want de jongen die ik eten gaf spugde de boel al na een paar happen uit omdat er stukjes groente in zaten. Dus ik heb na de afwas veel met de kinderen kunnen spelen. Annemiek echter niet want die is bezig geweest met de jongen eten te geven tot iedereen naar bed moest.

Terwijl de kruipers lagen te slapen zijn wij eerst naar het cafe ietsje verderop in de straat gegaan en toen naar de baby’s. Daar heb ik even met alle baby’s gespeeld. Om 15.20 zijn we toen naar de kruipers en de andere 2 grotere groepen gegaan om met ze te spelen. Dit was leuk. Maar op de achtergrond knaagde het gevoel van maar dit is de laatste dag. En de kinderen, zeker de baby’s en de kruipers waar ik het meeste aan ben gehecht, snappen nog niet het concept afscheit nemen. Dus voor hun is het gewoon. En voor mij is het, ik zie ze nooit meer terug. Dus een moeilijk moment.

Terug in de lodge kreeg ik pas echt het gevoel van het is klaar. Ik vind het heel jammer. Begon namelijk net mijn draai in het project te vinden. Maar van de andere kant wil ik ook wel weer naar huis. Ik merk dat ik wat moeite heb met deze 2 compleet andere gevoelens.

Na het eten ben ik even ziekenverzorgster aan het spelen geweest. 1 van de huisgenoten liep zeer bleek van tafel we. Dus ben er achteraan gegaan en dat was maar goed ook. Want ze heeft overgegeven en viel flauw. Het is heel gemeen, maar doordat ik zo met haar bezig was werd ik even afgeleid van mijn eigen gevoelens. En dat was fijn.