Vandaag ging veel niet naar wens. Het begon al met dat ik lang heb zitten wachten tot Eva en Hannah klaar waren. En op het moment dat ze eindelijk zover waren en ik net op dat moment Annemiek even mijn berichtje om de taxi te bestellen liets controleren werden ze ongeduldig. En vervolgens bij de dala wilde ze niet in de zelfde dala als Annemiek en ik omdat ze dachten dat er geen plek om te zitten was. Maar er waren nog 2 plekken. En voelde me lullig tegenover de dala conducteur omdat ik ze aanriepen maar ze niet instapte.

Vervolgens was het in de kruipersgroep een gigantisch lawaai. Alle kinderen wilde tegelijk eten. Ik heb er 2 tegelijk eten staan geven tot er 1 ande vrijwilliger kwam helpen. Terwijl ik de afwas heb staan weg werken kwamen er nog veel meer vrijwilligers. Omdat 1 van de kinderen naar het ziekenhuis moest bleven er maar 5 kinderen over. En ondertussen waren er 11 volwassenen (9 vrijwilligers en 2 nany’s). Dus nu er leuk met de kinderen kon worden gespeeld waren ze allenmaal bezet. Terwijl ik de gene was die ze tijdens het eten terecht moest wijzen dat ze op hun beurt moeten wachten en niet aan elkaars slap moeten trekken waardoor ze elkaar zo ongeveer kilde. Dus had een beetje het gevoel van “ik mag de boeman spelen terwijl de rest het leuke dingen doet”. Zeker toen een van de jogens een woede aanval kreeg en zich op de grond gooide en de vrijwilliger mijn advies van niet reageren negeerde. Maar hij heeft het vaker en doet het alleen maar om aandacht te krijgen. En het aantal aanvallen werdt beduidend minder omdat met het team waarmee we meestal staat er geen aandacht aan besteed. En dus wordt z’n uitbarsting niet beloond. En is hij een veel leuker kind. Maar 1 vrijwilliger kan onze vooruitgang makkelijk teniet doen. En net na dit incident ging bijna iedereen weg terwijl de kinderen nog aan het spelen met ze waren. Dus ik heb letterlijk 2 kinderen om het middel moeten tegenhouden omdat ze achter de andere aan wilde.

Toen had ik het even met de andere vrijwilligers gehad dus ben gaan vragen of ik bij de was kon helpen. Maar omdat er geen stroom was kon er niet gewassen worden, want de generator leverde niet genoeg stroom om de wasmachine te laten draaien. Dus ben ik maar de schoonmaakster gaan helpen. Ik heb al de stoeltjes geschrobt en wat van het groote speelgoed. Daarna ben ik terug gegaan naar de kruipers en heb nu met iets minder mensen ze eten gegeven en daarna nog wat kunnen spelen. Vervolgens na de lunch heb ik nog wat was gevouwen en tot 16.25 buiten gespeeld met ze. Toen ben ik vertrokken. En in 1 uur en 20 minuten. Ben ik naar de markt gelopen. Dit is best een afstand waarvan ik niet eens wist of het niet te ver was. Dus ik was best wel heel trots op mezelf dat ik het heb gered. Dus figuurlijk begon de zon te schijnen, letterlijk deed die het al een tijdje ondanks dat het s’ochtends wel heel koud was. En als kers op de taart was er een weekmarkt waar ze voor 4 meter stof i.p.v. 40.000 tot 60.000 TSH als begin bod vroegen. Was het begin bod hier maar 10.000 TSH.

S’avonds na het eten hadden we maar net genoeg internet om wat foto’s op de blog te zetten. Toen ik de tekst er bij wilde schrijven viel het internet compleet weg. Dus hebben Annemiek en ik een hele tijd zitten praten. En dat was best een heftig gesprek. We hebben het over werk gehad en over gevoelens van eigenwaarde. Waarbij ze mij vooral een hart onder de riem heeft proberen te steken en me aan het denken gezet.

Het is heerlijk om zo gesteund te worden.