Do. 17-10 Vanmorgen na het schoonmaken was ik in eens mijn collega’s kwijt. Dus zelf maar het lab gaan runnen. Ik had al een stuk of 10 patiënten geprikt voor dat 1 van mijn collega’s weer terug was. Nu is mijn toemboca nog niet goed dus waren er 3 patiënten waar ik de leeftijd niet van had kunnen vragen omdat ze mijn vraag niet snapten. Dus die boekjes waar de order en uitslag in staan apart gehouden. Dat moesten mijn collega’s maar regelen. Dan hadden ze me maar niet alleen moeten laten. Ook kreeg ik te horen dat men heel verbaasd was dat ik na het gebed vertrok en niet bij de staf bespreking bleef. Iets wat ik niet wist dat dat van me werd verwacht. Morgen beter.

Na de lunch kwam ik het ziekenhuis terrein op lopen en een jongetje kwam op me af rennen. Ik denk dat die een jaar of 3 was. Hij kwam aan mijn rok hangen. Maar gezien hij amper tot mij knie kwam ben ik naast hem gaan zitten. Hij kroop helemaal tegen me aan. In eens ging zijn hand mijn V-hals van mijn jurk in en toen die niet meteen mijn borst vond trok die mijn jurk opzij om te kijken. Toen voelde die of een keer. Toen had die blijkbaar besloten dat die bij mij niet kon drinken of zoiets want hij staakten zijn handelingen. Ik was compleet verrast. Ik ben hier lang genoeg om te hebben gezien dat kinderen van die leeftijd nog wel eens de borst krijgt. Maar dat er ineens een hand in mijn BH zat was wel schrikken. En ik wist totaal niet hoe hier op te reageren. Had het idee dat dit voor hem normaal voelde. En hij deed me geen zeer. Het is alleen ongemakkelijk. Wat dat betreft ben ik wat preuts. Maar ergens voelde het ook lekker. Het weg slaan of trekken van zijn handje voelde ook niet goed.

Iets anders raars is dat 1 van mijn collega’s gewoon s'middags niet kwam opdagen. Dat maakte het wel druk. Met maar 2 mensen en verschillende transfusies die moesten worden voorbereid. En ben nog niet echt heel handig in alles. Maar mijn zelfvertrouwen in het werk neemt wel toe. Dit omdat ik meestal alleen werk. Dit omdat mijn collega’s of met een bloedtransfusie bezig zijn of er niet zijn. Of gewoon te druk met de telefoon of elkaar om te werken. En waarom, de patiënten werden toch geprikt door mij.

Toen ik na het werk naar huis liep sprak een oud vrouw me aan. Ze pakte mijn hand en bleef maar in toemboca tegen me spreken. Ik zei steeds dat het me speet maar dat ik niet snapte wat ze wou. Tot ze een gebaar maakte van eten en hand ophouden. Ze wilde dus eten en geld van me. Ik heb mijn handen los getrokken en gezegd dat ze naar zuster Floris moest gaan. Die weet of wat ze zegt waar is. Toch trots op mezelf dat ik niets heb gegeven.