Vrij. 18-10 Vandaag dus na het gebed wel blijven zitten. Er bleven een stuk of 7 mensen achter. Waarvan we met 2 van het lab. Het overleg ging veel te snel om te volgen voor mij. En ook behoorlijk zacht en binnensmonds zodat ik eigenlijk niet eens door had of ze nu Engels of toemboca spraken of een combinatie. Na het overleg sprak ik mijn collega Yollam aan. Het verbaasde me dat Widson er niet bij was. Die werkt toch ook in het lab. Maar ik kreeg te horen dat deze overleggen alleen zijn voor de nachtdienst en personeel met een diploma. Dat betekent dat alleen ik en Yollam er bij mogen zijn en Cement, Widson en Felix niet. Terwijl zij waarschijnlijk meer kennis en kunde in zich hebben dan ik. Gezien ik zeer weinig tot niets wet van bacteriën, virussen, parasieten en al de handelingen die horen bij de microbiologie afdeling. Dat voelt dus zeer ongemakkelijk. Een rustig ochtend gewerkt.

Na de lunch, toen ik om 13.58 uur, aankwam was er nog niemand. Dat betekent dat de deur op slot zit en ik ben bij een groep vrouwen gaan zitten. Ik denk dat het in hoofdzaak patiënten waren maar kunnen ook bezoekers bij hebben gezeten. Een van die patiënten had ik gisteren ook al gezien. Toen stond ze raar te zingen en dansen. En nu begon ze ook weer. Dus hoopte ik dat als ik bij hun ging zitten ik misschien minder op zou vallen dan wanneer ik voor het lab zou blijven zitten. Misschien was ik dan niet meer degene op wie ze haar aandacht richten. Dit leek te werken. Haar aandacht ging naar een hoog zwanger vrouw die bij ons zat en begon ze tegen haar. Ik had het idee dat die het ook niet zo leuk vond en dat stelde me een stuk gerust. Ik vraag me af of ze ze wel allemaal op een rijtje heeft. Geregeld heb ik het idee dat er zowel door mijn collega’s, als de patiënten, als de mensen in mijn omgeving veel grappen over me worden gemaakt of over me gepraat. Op zich logisch natuurlijk gezien ik op het moment de enige blanke ben. En dat valt op tevens dragen de meeste hier lange rokken en ik loop ook met rokken tot boven de knie of zelfs in broeken. Iets wat ze niet gewend zijn in z’n dorp. Maar het ene moment kan ik het makkelijk van me af zetten dan het andere.

Toen mijn collega er net weer was kregen we een buisje bloed van een kindje van nog geen 5 jaar. Zijn HB was 1,8 g/dl. dus met spoed bloed afgenomen bij een collega die aanbood om donor te zijn. Maar het doen van de verschillende testen kost tijd. En toen we net de zak bij de donor afkoppelde kwamen ze vertellen dat het niet meer nodig was. De malaria was het kind fataal geworden. Dit doet me toch wel wat. Terwijl ik het kind nooit heb gezien. Maar het maakt me nu pas echt duidelijk hoe gevaarlijk malaria is. Al hadden ze me tijdens mijn studie wel verteld dat vooral falciprium zeer gevaarlijk is. Gelukkig kan het bloed in een koelbox met 2 koelelementen nog wel bewaard blijven. Helaas hebben ze hier geen geschikte koelkast anders konden ze producten in huis hebben net als in Nederland en dat zouden een hoop levens schelen. Maar die zelfde middag is nog een patiënt voor het bloed gevonden.

De rest van de middag ging rustig voorbij. Waarbij ik Widson weer amper heb gezien. En dat Yellam geld kreeg, waarbij ik het gevoel kreeg dat die geld kreeg voor het regelen van snel donorbloed voor de broer van de geldgever. Gezien dat de broer twee zakken nodig heeft maar de donor maar 1 zak mocht geven. Maar weet dit niet hoe ik dit hier na kan vragen, dus laat het maar zo. En eigenlijk kan ik het ook wel begrijpen. Mensen zijn hier niet rijk en al het geld dat binnenkort is meegenomen.

Bij het naar huis lopen kwam ik zuster Floris tegen. Dus haar even gedag gezegd. En bij haar een kop cacao gedronken en een boterham pindakaas gegeten. Ik kreeg van haar ook nog een kam bananen nee en een pot pindakaas uit de voorraad die uit de container kwam. Omdat ik de boterhammen met alleen boter goed beu ben heb ik geen nee gezegd. Terwijl andere het eigenlijk beter kunnen gebruiken. Dus ergens voel ik me wel een beetje egoïstisch. Maar maar een heel klein beetje. Wel pas met het vallen van de duisternis thuis.